de Azoren

Nadat we uit de Azoren waren vertrokken was de crew weer bijna compleet! De eerste dagen hadden we behoorlijke deining wat ervoor zorgde dat we zodra we weer vertrokken hetzelfde liedje van zeeziekte weer kregen maar dat is ook niet zo gek als je net 3 weken aan land bent geweest. Dan moet je weer helemaal wennen. Het is ook altijd alleen de eerste 3 dagen en daarna is het over en heeft vrijwel niemand er meer last van. Best grappig als je erover nadenkt. Het is ook altijd leuk dat als je aan land komt en je stil staat je onbewust langzaam heen en weer beweegt alsof je nog op zee zit. Hoe dan ook we gingen weer lekker heen en weer met een flinke windkracht 7 a 8. Op een gegeven moment toen ik net even naar beneden was gegaan om wat boeken te pakken omdat ik een beetje lonely wat aan school probeerde te doen terwijl de rest op bed lag uit te zieken en toen ging plotseling het brandalarm af. Geen idee waarom maar we moesten met z’n allen verzamelen op het middendek en ik moet me vasthouden aan de paal boven mijn hoofd om niet om te vallen. Net toen er werd gezegd dat het vals alarm was ging er zo’n gezellige golf over het dek zodat iedereen nat werd en er een golf naar binnen kwam omdat we de waterdichte deur open hadden gezet. Het verhaal word nog mooiere want toen ik weer binnen was merkte ik dat zowel mijn boek als mijn i-pod zwemles hadden gehad en met spoed moesten worden gereanimeerd. M’n i-pod heb ik naar operatiekamer stuurhut gebracht met chirurg Anne en mijn boek heb ik eerst drooggedept en toen in de machinekamer te drogen gelegd. De schrik zat er na de storm flink in en ik zag aan de gezichten dat de meesten van ons meteen dachten aan die dag. En dan te bedenken dat we net wegwaren. Het kwam er op neer dat die dag een beetje een vloek op mijn schoolwerk rustte dus ben ik de keukenploeg maar gaan helpen die aan de bloem op de grond en de glasscherven in de keuken te zien wel wat hulp konden gebruiken.

Het stuk van Bermuda naar de Azoren had ik voor het eerst 8 tot 12 wacht wat weer eens wat anders was. Toch is deze wacht niet ideaal want je heb nogal weinig slaap. Toch kan ik niet zeggen dat mijn eerste echte wacht me heel veel inspanning kostte. Vanwege het slechte weer mochten we niet buiten zitten en zaten we standby in de salon met zeilbroeken en tuigjes aan voor het geval we toch naar boven moesten om iets met de zeilen te doen. We merkten we dat na de storm de stuurlieden geen enkel risico meer wouden nemen, vandaar ook de tuigjes maar dat gaf toch wel een heel veilig gevoel. Ondertussen draaide de autopilot op volle toeren, die had het behoorlijk druk door al die golven waardoor hij steeds van zijn koers af word gegooid en dat hoor je beneden ook want dat ding piept namelijk enorm als hij bijstuurt. Aan het eind van de middag ben ik maar even aan dek gaan kijken. Dat mocht als je maar je zeilpak en je tuigje aan deed. We hebben ons gezekerd aan de ramen op het achterdek waar nog wat mensen zaten waarvan sommigen ook zeeziek waren. De linzensoep die we kregen is er dan ook niet lang in gebleven bij de meesten.

Het was inmiddels de 29ste en de meesten waren inmiddels weer wat gewend aan de zee die inmiddels wat minder ruig was geworden. We kwamen weer in ons wacht-les ritme. Dat ritme is bij de 8 tot 12 wacht behoorlijk zwaar omdat je voor je lesdag eerst wacht hebt tot 12 uur ’s nachts waardoor je misschien om half 1 in bed ligt en je begrijpt wel dat als je dan de volgende dag gewoon weer om half 8 op moet je niet heel erg wakker bent. Daarom mochten we voor de lunch een uurtje slapen op voorwaarde dat we na de les nog een uurtje doorgingen wat we opzich wel een goede deal vonden. Er werd ook weer aangekondigd dat de sollicitaties voor de scheepsovername weer ingeleverd konden worden. Ik heb er even over na moeten denken maar kwam toen tot de conclusie dat ik inmiddels genoeg van het zeilen en navigeren dat ik gesolliciteerd heb voor stuurvrouw, samen met de rest van het schip want de sollicitaties waren massaal binnengekomen dit keer en er waren er minstens 15 die ook voor stuurvrouw hadden gesolliciteerd waarvan het er uiteindelijk maar 3 daadwerkelijk zouden worden. Ik schatte mijn kansen niet heel erg hoog in om eerlijk te zijn.

Op 1 april was niemand veilig aan boord. Valerie had echt een geweldige grap uitgehaald met Anne en zijn wacht. Valerie heeft de 8 tot 12 wacht en Anne de 12 tot 4 dus 10 minuten voordat Val’s wacht was afgelopen heeft ze het schip 180 graden gedraaid en hebben ze het roer overgegeven alsof er niets aan de had was. Ze bleven nog even wakker om hun reactie af te wachten in de salon. Het duurde behoorlijk lang voordat de wacht het door hat. Anne had het allang door en vroeg dan ook steeds aan de roerganger “waar ga je heen?” arme Yke snapte er geen snars van, hij voer toch gewoon braaf zijn koers? Pas na iets van een kwartier toen voor het eerst iemand van de wacht op de AIS had gekeken kwamen ze erachter dat ze helemaal de verkeerd kant op gingen. We lachten ons helemaal rot toen we het de volgende morgen hoorden. Verdere had Benjamin de wc’s met folie bedekt en hebben Tess en Siets tandpasta op de handvaten in het hok van de docenten bedekt met tandpasta en alles aan de muren gesmeerd. Natuurlijk hadden we ook weer de gebruikelijke flauwe 1 april grapjes maar toch was dit weer eens een andere 1 april.

De volgende dag nam de deining weer toe maar aangezien iedereen wel weer in geslingerd waren er niet echt mensen zeeziek. Ik ben sinds Cuba al scheepsraad en daarom moesten we ’s avonds weer kamercontrole doen. Ik vind het altijd zo lullig dat dat onaangekondigd is dus ben ik stiekem naar beneden geslopen om het de mensen te vertellen (dat doet iedereen meestal). Je zou echt eens moeten zien wat er dan gebeurt. Iedereen schiet spontaan in de stress en probeert wanhopig een stofzuiger, bezem of stofdoek te bemachtigen en begint als een gek alles op te ruimen en schoon te maken. We moeten heel streng zijn tijdens de kamercontroles, we moeten de wasbak + putje checken, de spiegel, de plintjes, boven de deur het randje van het raam, de bedranden, de hoekjes, de vloer en de bedden moeten beslaapbaar zijn. We moeten cijfers geven en als je onder de 7 komt moet je rotklusjes doen zoals wc’s schoonmaken of koperpoetsen waar je niet bepaald zin in hebt. Je begrijpt de hysterie die er uitbreekt als we weer komen controleren. We hadden dit keer geen cijfers onder de 7 gegeven.

We hebben een paar keer Walvissen gezien! We klommen allemaal op de reling en op het dak om het te zien en alle camera’s kwamen tevoorschijn. Het was echt een heel gaaf gezicht als er opeens water omhoog word gespoten en er een enorme walvissen staart bovenwater komt. Er zijn wel een paar foto’s gelukt.

4 april werd ik met Willemijn en Marleen naar de stuurhut geroepen. Daar kregen we de mededeling dat we alle 3 waren aangenomen als stuurvrouwen voor de volgende scheepsovername! We waren echt superblij vooral omdat ik het echt niet had verwacht. De bootsvrouwen waren Dianne, Evie en Daisy. De kok’s waren Haike en Jeltje. De machinist Siebrand en de kapitein Liselet. Het was een almost girls take-over. Mijn eerstvolgende wacht ben ik maar meteen de almanak gaan doorlezen zodat ik in ieder geval een beetje wist waar we heen gingen en wat ik kon verwachten. We gingen naar de haven van Horta, ik zal jullie alle nautische termen besparen want daar begrijpen jullie waarschijnlijk niet heel veel van. De zelfde avond hebben we nog met de kapitein en de stuurvrouwen nieuwe wachtindeling gemaakt.

De 5e gingen we rond 6 uur beginnen met de scheepsovername. Ik had de 12 tot 4 van Anne en die zat er wel de hele tijd bij maar die ging een filmpje kijken, Dianne was mijn bootsvrouw die eigenlijk mijn commando’s uitvoert. We konden gelukkig nog even zeilen want na zo’n 24 uur draaide de wind en moesten we gaan motoren. Ook moesten we goed op de kluiverboom letten omdat er een flinke deining van voren stond en als de kluiverboom onderwater komt te staan kan hij afbreken. Ik moest af en toe op de radar kijken en de AIS in de gaten houden en af een toe een nieuwe koers opgeven.
De volgende dag besloot kapitein Liselet om op te gaan kruisen dus heb ik in mijn wacht 1 keer gegijpt. Dat was niet heel moeilijk aangezien alleen het grootzeil stond. Dezelfde nacht nog ging in de machinekamer het bilgealarm af. Het bleek dat er een lek zat bij de schroefas en Anne, die in middels Martin had wakker gemaakt is de hele nacht samen met hem bezig geweest in de machinekamer terwijl de wachten moesten helpen met olie bijvullen.

De wachten waren behoorlijk koud maar dat is geen probleem want we hebben allemaal lekker warm thermo ondergoed en genoeg truien. Het fijne is dat je aanboord totaal niet hoeft na t denken of iets wel of niet bij elkaar staat maar alleen maar of het warm is en dat je er makkelijk de kluiverboom of de mast mee in kan klimmen.

De 8e waren we na mijn middagwacht bijna bij de haven van Horta. Het goot van de regen en dat gaf niet echt hele goede hoop voor de rest. Maar tussen de regen door konden we de enorme vulkanen van de groene eilanden zien terwijl er overal om ons heen dolfijnen sprongen. Ondertussen hebben we ook nog even grote schoonmaak gehouden die de stuurvrouwen moesten controleren. Er was niet veel plek meer in de haven dus gingen we langszij bij het schip the eye of the wind. Deze mensen hadden we in Bermuda al ontmoet en ze waren zo aardig om ons naast ze te laten liggen. Nadat alles spik en span was en we het eten op hadden mochten we nog even aan land, maar eerst werden er nog wat mededelingen gedaan. We zouden de volgende dag vroeg vertrekken de bossen in om een solobivak te doen van 24 uur! We hadden er super veel zin in maar waren wel een beetje zenuwachting.
Omdat we maar 1 stukje pizza hadden gehad van een nogal overspannen keukenploeg hebben we aan land wat frietjes gegeten. Het was zondag dus was het wel even zoeken naar iets wat open was. Ik heb ook nog even met thuis gebeld. ’s Avonds hebben we nog even een filmpje gekeken en zijn we gaan slapen.

9 april ontbeten we vroeg want we moesten nog heel wat inpakken. We kregen een thermoskan en een zeiltje met wat touw. En stouwden onze bergrugzakken vol met warme kleding, slaapzakken, matjes en dingen die van pas zouden kunnen komen. We hadden ook nog nabespreking van de scheepsovername en Martin was heel tevreden over hoe we hadden gehandeld. Ik kreeg ook nog even een extra complimentje van Anne dat snel knopen kon doorhakken als er iets moest gebeuren. We trokken onze bergschoenen en zeiljassen weer aan en gingen met onze veel te zware bergrugzakken op pad. We liepen eerst nog even langs de supermarkt waar we allemaal voor 7,50 eten moesten kopen voor de komende 24 uur. Daarna begonnen we aan de barre tocht van 2,5 uur omhoog. Op het laatst moesten Andrea en ik elkaar omhoog zingen, keihard zongen we the climb waardoor we toch weer wat sneller omhoog gingen. Toen we eindelijk op de plaats van bestemming waren aangekomen werden we in 3 groepen verdeeld. Ik ging met de groep van Joost mee die ons op een willekeurige plek dropte. Mijn eerste plek was niet heel er comfortabel maar toen Joost zei dat hij een mooier plekje voor me had gevonden kreeg ik een plek met veel bomen en een heel mooi uitzicht over het dal en de vulkaan tegenover ons.
Ik maakte van mijn zeiltje een tentje aan 3 bomen, gelukkig had in nog wat extra touw bij me want we hadden van Anne maar 4 meter meegekregen. Ik gebruikte mijn poncho als grondzeil, blies mijn matje op rolde mijn slaapzak uit en in had een prachtig waterdicht tentje. Ik ben een beetje gaan lezen en na een uurtje kwam Joost langs om een foto te maken en hij gaf me een schrijfopdracht wat te maken had met doelen en successen. Ik heb wat koude knakworstjes gegeten. Heb m’n tandengepoetst en ben toen het donker werd in m’n warme slaapzak gekropen.

De volgende dag werd ik rond een uur of 9 wakker gemaakt door Joost. Ik had bestwel lekker geslapen en ook aan 1 stuk door. Ik kreeg nog 2 schrijfopdrachten van hem en nadat ik die af had ben ik weer een beetje gaan lezen en heb ik een kaartspelletje gespeeld. Ik heb nog even genoten van het uizicht en toen kwam Joost al met de mededeling dat het over een half uur al weer was afgelopen. Ik als een gek alles ingepakt en m’n tentje afgebroken, ik had het idee dat het nog maar 12 uur was en had ook nog helemaal niet geluncht. Het had van mij wel wat langer mogen duren. Ik heb des ondanks wel na kunnen denken over wat we aan het doen zijn met z’n allen. Hoe hecht de groep eigenlijk is geworden ik kwam erachter dat het afscheid toch wel gevaarlijk dichtbij kwam. Bij de nabespreken bleek ik weer eens niet de enige te zijn en dat iedereen zich daar behoorlijk mee bezig hield. Iedereen vond het wel even fijn om alleen te zijn en dat had ik ook wel maar toch was ik blij dat ik weer bij de groep was. We waren per slot van rekening het hele half jaar nog nooit alleen geweest. Na nog snel een broodje naar binnen te hebben gewerkt gingen we weer bergafwaarts wat een stuk sneller ging en we in 1,5 uur hadden gelopen. We zijn nog even bij de supermarkt langs geweest om een colatje te kopen en gingen weer terug naar het schip. We hebben alles schoongemaakt en uitgepakt en de broden die we overhadden gebruikten we voor het ontbijt van de volgende dag. Ik vond de solobivak erg leuk maar ik was wel blij dat ik weer lekker in mijn eigen bedje lag.

De 11e was alweer de laatste dag op de Azoren. We konden niet lang blijven. We hadden de achterstand wel weer ingelopen omdat we waarschijnlijk langer op de Azoren zouden zijn gebleven vanwege de wind die niet goed stond maar toch vonden we het wel jammer dat we niet meer van het eiland hebben gezien. We vertrokken ’s avonds pas dus konden we nog even de stad in. Ik heb een harde schijf gekocht omdat m’n geheugen behoorlijk vol zat met al die foto’s en filmpjes. De hele haven van Horta zat vol met schilderingen van schepen die er waren geweest. Ook van de Duitse school at sea. Wij hebben er ook een mooie schildering bijgezet. Ik heb onder het genot van een ijsje nog even met thuis geskyped en toen was het al weer tijd om terug naar het schip te gaan. Na het eten vertrokken we weer uit de Azoren en besefte we ons pas dat dit officieel onze laatste stop was. We zouden nog wel aanleggen in Engeland, Frankrijk, België of een random kanaal eiland maar daar zouden we niet echt een programma hebben. We genieten nog even van onze laatste dagen aan boord met z’n allen

Xxx Britt